bryły sztywnej
Encyklopedia PWN
bryła sztywna znajdująca się w ruchu wokół swego środka masy (ciała niebieskie — np. Ziemia, pociski wystrzelone z broni palnej o lufie gwintowanej, rzucony dysk, bumerang) lub wokół jednego ze swych punktów, który pozostaje nieruchomy w rozważanym układzie odniesienia (żyroskop umieszczony w zawieszeniu Cardana lub b. dziecinny).
dynamiczne i kinematyczne równania ruchu obrotowego bryły sztywnej wokół jej środka masy lub punktu nieruchomego;
moment pędu, kręt,
wielkość charakteryzująca ruch ciała (np. punktu materialnego, bryły sztywnej); odgrywa dużą rolę przede wszystkim w dynamice ruchu obrotowego.
trzy kąty φ, ψ, θ służące do określania położenia osi kartezjańskiego prostokątnego układu współrzędnych OX′Y′Z′ względem innego kartezjańskiego prostokątnego układu współrzędnych OXYZ o tym samym początku O i tej samej orientacji;
nutacja
fiz. jeden z ruchów składowych bryły sztywnej, poruszającej się wokół nieruchomego punktu;
[łac.],
prosta, na której leżą środki okręgów opisywanych przez punkty bryły sztywnej poruszające się ruchem obrotowym
